با اینکه ادیتور ویرگول تقریبا تمام قابلیت های مورد نیاز برای نوشتن یک متن کامل را در اختیار نویسنده می گذارد، به چند دلیل بعضی افراد تمایل دارند که از زبان های قالب بندی مانند markdown
یا html
در هنگام ویرایش متنهایشان استفاده کنند.
این زبان ها دست نویسنده را تا حد ممکن باز میگذارند و برای برخی افراد مثل خود من کار با متن خام راحتتر است تا یک ویرایشگر بصری.
این زبان ها تقریبا در همه جای اینترنت برای ویرایش متن به کار می روند (مثل همین بخش توضیحات) و مرسوم بودن آنها دلیل دیگری بر ضرورت پشتیبانی از آنهاست.
قابلیت استفاده از زبان های قالب بندی این امکان را به نویسنده می دهد که از متنی که قبلا در جایی دیگر منتشر کرده است دوباره استفاده کند بدون این که مجبور باشد تک تک قسمت های آن را دوباره قالب بندی کند.
ادیتور پیشفرض ویرگول از برخی قابلیت هایی که این زبان ها در اختیار کاربر قرار می دهند پشتیبانی نمی کند. به عنوان مثال یکی از قابلیت های بسیار مهم markdown که برای برنامهنویسانی که می خواهند متنی مربوط به یک برنامه کامپیوتری را ویرایش کنند حیاتی است، امکان اضافه کردن سورس کد به متن است که با کمک سه کاراکتر grave یا (`
) می توان آن را به متن اضافه کرد. برای این کار در ادیتور ویرگول تنها می توان متن را کوت کرد که باز هم مانند markdown امکان رنگ آمیزی کد (highlighting) را به کاربر نمی دهد. برای حل کردن این مشکل در ویرگول یا باید عکس از کد را منتشر کرد که امکان کپی کردن آن را از خواننده می گیرد و یا باید از خیر آن گذشت که چشمان هر برنامه نویس حرفهای را هم اذیت می کند چه برسد به کسی که می خواهد از نوشته های ویرگول چیزی یاد بگیرد. همین حالا هم می توان با نگاه کردن به متنهایی که در بارهٔ برنامه نویسی در ویرگول منتشر می شوند این مشکل را درک کرد.